Таа сега очекува да стави крај на својот живот во следните недели, што ќе предизвика голема дебата низ Европа за ова прашање. На Тер Бик ѝ било одобрено медицински потпомогнато самоубиство по три и пол годишен процес, според законот донесен во Холандија во 2002 година.
Нејзиниот случај предизвика контроверзии бидејќи потпомогнатото самоубиство за луѓе со ментална болест сè уште е невообичаено во Холандија, иако бројките се зголемуваат. Во 2010 година евидентирани се два случаи поврзани со психолошки проблеми; во 2023 година имало 138, што е 1,5% од вкупно 9068 случаи на евтаназија.
Написот за нејзиниот случај, објавен во април, беше пренесен од многу светски медиуми, предизвикувајќи негодување што ја доведе Тер Бик во неволја.
Таа рече дека е разбирливо што случаите како нејзиниот и поширокото прашање за законитоста на потпомогнатото самоубиство се контроверзни.
„Луѓето мислат дека кога сте ментално болни не можете да размислувате правилно, што е навредливо“, изјави таа за „Гардијан“.
„Ги разбирам стравовите што некои инвалиди ги имаат за потпомогнатото умирање и загриженоста дека луѓето би можеле да бидат под притисок да умрат. Но, во Холандија го имаме овој закон повеќе од 20 години. Постојат строги правила и тој е навистина безбеден“. додаде таа.
Според холандскиот закон, за да се квалификува за асистирана смрт, едно лице мора да доживее „неподносливо страдање без изгледи за подобрување“. Таа мора да биде целосно информирана и способна да донесе таква одлука.
Тешкотиите на Тер Бик започнале во раното детство. Таа имала хронична депресија, анксиозност, траума и неодредено растројство на личноста. Исто така ѝ бил дијагностициран аутизам. Кога го запознала партнерот, мислела дека безбедното опкружување ќе ѝ помогне да заздрави. „Но, продолжив да се самоповредувам и да се чувствувам самоубиствено“.
Таа започнала интензивни третмани, вклучувајќи терапија со разговор, лекови и повеќе од 30 сесии на електроконвулзивна терапија (ЕКТ). „Во терапијата научив многу за себе и за механизмите за справување, но не ги реши главните проблеми. На почетокот на третманот имаш надеж. Мислев дека ќе се подобрам. Но, како што продолжува третманот, почнете да го губите“.
После 10 години не ѝ останало ништо во однос на лекувањето. Знаев дека не можам да издржам како што живеам сега“.
Размислувала да си го одземе животот, но самоубиството на училишна другарка и влијанието врз семејството на девојчето, ја одвратило од тоа.
„Завршив ЕКТ во август 2020 година, и по одреден период прифаќајќи дека нема повеќе третман, аплицирав за асистирана смрт во декември истата година. Тоа е долг и комплициран процес. Не е како да аплицирате за асистирана умирање во понеделник и ти си мртов до петок“.
„Долго бев на листа на чекање за да бидам оценета бидејќи има многу малку лекари кои се подготвени да учествуваат во асистирано умирање за луѓе со ментално страдање. Потоа треба да ве процени тим, мора да добиете второ мислење за соодветноста и нивната одлука треба да се разгледа од друг независен лекар.
Во три и пол години колку што продолжи ова, никогаш не се двоумев. Се чувствував виновна - имам партнер, семејство, пријатели и не сум слепа пред нивната болка. И јас се исплашив. Но, јас сум решена да го пребродам тоа“, вели Зораја.
„Секој лекар во секоја фаза прашува: „Дали сте сигурни? Можете да престанете во секое време“. Мојот партнер беше присутен на повеќето интервјуа за да ме поддржи, но неколку пати беше побарано да си замине за лекарите да се уверат дека зборувам слободно“.
Кога во април беше објавена статија за нејзиниот случај, за која Тер Бик вели дека содржела многу неточни информации, нејзината е-пошта експлодирала. Повеќето коментари дојдоа надвор од Холандија, многу од САД. Таа брзо ги избришала сите нејзини профили на социјалните мрежи.
„Луѓето велеа: „Немој да го правиш тоа, твојот живот е скапоцен“. Знам дека другите рекоа дека имаат лек, како специјална диета.
По состанокот со лекарскиот тим, Тер Бик очекува нејзината смрт да заврши во наредните недели. „Ослободена сум. Тоа беше долга борба.
Во одреден ден кај неа ќе дојде лекарскиот тим. „Ќе почнат да ме смируваат и нема да ми дадат лекови кои го запираат срцето додека не бидам во кома. Ќе изгледа како да одам да спијам. Мојот партнер ќе биде таму, но јас му реков во ред е ако треба да ја напушти собата пред моментот на смртта“, рече таа.
"Сега кога дојде моментот, ние сме подготвени за тоа и наоѓаме малку мир. И јас се чувствувам виновна. Но понекогаш, кога сакаш некого, мораш да го пуштиш да си оди", заклучила таа.